گفتگو با حسین ریگی کارگردان «میرو» | قول دادیم اگر در سینما به جایی رسیدیم از سیستان و بلوچستان بگوییم
کارگردان فیلم میرو در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر می‌گوید: من و دوستانم قول داده‌ایم که اگر به جایی رسیدیم و روزی در سینما حرفی برای گفته داشتیم، از سیستان و بلوچستان آغاز کنیم.
به گزارش شهرآرانیوز، حسین ریگی کارگردان اهل سیستان و بلوچستان است. او فیلمسازی را از سال ۱۳۷۴ با گذراندن دوره فیلمسازی درانجمن سینمای جوانان ایران آغاز کرده و تا کنون فیلم‌های متعددی در زمینه مستند، داستانی کوتاه و بلند و سینمایی تولید کرده است. این کارگردان سال ۱۳۹۹ با فیلم سینمایی لیپار در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر حضور داشت. دومین ساخته سینمایی اش هوک هم در چهل و یکمین دوره جشنواره فیلم فجر حضور داشت. ریگی امسال با میرو به چهل و دومین جشنوا فیلم فجر پا گذاشته است. به همین بهانه گفتگویی با این کارگردان پرکار ترتیب داده‌ایم.
لطفا کمی درباره سوژه «میرو» صحبت کنید. به نظر می‌رسد این سوژه نیز همچون بسیاری از آثار شما از دل مستندسازی بیرون آمده است.
«میرو» تلفیقی ازتجربه مستندسازی و سفرهایم به سرتاسر سیستان و بلوچستان، آدم‌های مختلفی که با آن‌ها ارتباط برقرار کردم و همچنین خاطراتم است. بخشی از این فیلم از وجود خودم و الهام گرفته از شخصیت‌های واقعی اطرافم است.
با توجه به تولید فیلم‌هایتان در سیستانوبلوچستان، به نظر می‌رسد یکی از دغدغه‌های مهم شما معرفی این منطقه باشد. در این‌باره توضیح دهید.
بله فیلم سومم را در سیستانوبلوچستان کار کردم. این دغدغه شخصی من است. من و دوستانم قول داده‌ایم که اگر به جایی رسیدیم و روزی در سینما حرفی برای گفته داشتیم، از سیستان و بلوچستان آغاز کنیم. بعد از فیلم اولم تصمیم داشتیم فیلم دومم را خارج از منطقه کار کنم، ولی خوشبختانه در همان منطقه کار کردم. فیلم سومم را نیز دوست داشتم در خارج از این منطقه کار کنم تا فضای دیگری را تجربه کنم، اما خوشبختانه با سوژه دیگری، دوباره سراغ آن منطقه رفتم. افتخار می‌کنم که اهل سیستان و بلوچستان هستم و آن جا کار می‌کنم. فکر می‌کنم این سه سالی که سه فیلمم را کار کردم از سیستان و بلوچستان در سینما صحبت شده است. این خودش می‌تواند گواه بر این باشد که اتفاقی افتاده و توانسته‌ایم فضا را به سمتی ببریم که از آن منطقه در سینما، به ویژه، در جشنواره‌های مختلفی، چون کودک‌و‌نوجوان و فیلم فجر صحبت بیشتری شود. اگر هم صحبت بوده نگاه واقع گرایانه کم‌تری بود.
فیلم تان در ژانر کودک و نوجوان و در بستر قصه‌ای متعلق به دوران دفاع مقدس در دهه ۶۰ روایت شده است. با توجه به این موضوع قرار است چه پیامی را به مخاطب منتقل کنید؟
با پیام رسانی مستقیم موافق نیستم، ولی بی‌شک وقتی فیلم کودک‌و‌نوجوان کار می‌کنی پیامی در آن نهفته است. ساخت رویا برای کودکان سرزمینم برایم اهمیت دارد، چون آن‌ها آینده‌سازان این مملکت هستند و می‌توانند در آینده، کشور را بهتر مدیریت کنند؛ بنابراین هر چقدر رویاپردازی کنند و آرزو داشته باشند بیشتر موفق می‌شوند.
فضای فیلم تان چگونه است و باید منتظر چه حال و هوایی و چه فیلمی باشیم؟
فضای «میرو» مثل ۲ فیلم قبلی من است، اما به فیلم لیپار نزدیک‌تر است. اما تفاوت این فیلم است که به صورت حرفه‌ای کار می‌کنند و کاملا همراه من بودند. این سبب شد بتوانیم فیلمی را بسازیم که فکر می‌کنم حس و حال خوبی دارد و می‌تواند حس تازه‌ای را از سیستان و بلوچستان در سینما به وجود بیاورد و تماشاچی خود را در آن فضا حس کند.
چطور به این ترکیب بازیگران رسیدید؟
انتخاب بازیگر شرایط خاص خود را داشت و بر اساس شرایط حاکم بر فیلم شکل گرفت. سعی کردیم بازیگرانی انتخاب کنیم که هم توانا هستند و هم بتوانند روی لهجه کار کنند به این ترتیب به امیررضا دلاوری، سودابه بیضایی، آرزو تاج‌نیا و ایوب افشار، بازیگر حرفه‌ای استان‌مان، و همچنین مهدی دین محمدپور (میرو) که در فیلم اولم لیپار بازی کرد رسیدیم. در کنار آن‌ها از ۱۷-۱۸ بازیگری که برای اولین بار جلو دوربین ظاهر می‌شوند نیز استفاده کردیم که برای استان ما یک رکورد در استان به شمار می‌رود.
با توجه به اینکه سال گذشته نیز در فجر حضو داشتید، پیش بینی شما از نتیجه کارتان در این رویداد چیست؟
به طور کلی آدمی نیستم که پیش‌بینی کنم. دوست دارم فیلم بسازم تا مخاطبان ببینند و به هدفی که دارم برسم و آن معرفی درست سیستان‌و بلوچستان است. اما حس می‌کنم فیلم می‌تواند در جشنواره فجر دیده شود. فضای خوبی را برایش تصور می‌کنم. طبیعی است هر کارگردانی دوست دارد تعداد نامزدی فیلم‌هایش در جشنواره‌ها زیاد باشد، زیرا هر چقدر تعداد نامزدی بیشتر باشد فیلمساز به این نتیجه می‌رسد که فیلم خوبی کار کرده است. فکر می‌کنم در همه بخش‌ها عواملم صادقانه و خالصانه انرژی گذاشتند. مهم برایم این است که مردم بیشتر فیلمم را ببینند.
کار با بازیگران کودک و نوجوان پیامدهای متفاوتی دارد. در این‌باره چه نظری دارید؟
ما نسلی را در سینما تربیت می‌کنیم که امروز ما را در آینده تجربه می‌کنند. بسیاری از بازیگران از سنین کودکی وارد بازیگری شده‌اند و اکنون تجربه و قرار گرفتن در فیلم‌های مهم را دارند. بی‌شک آن‌ها برای آینده سینما می‌تواند موثر باشد. گرچه پیامد منفی هم دارد؛ اینکه اگر ما این بازیگران را رها کنیم می‌تواند به آن‌ها آسیب بزند. من سعی می‌کنم در فیلم‌های بعدی نیز از بازیگران کنونی استفاده کنم تا در این فضا باقی بمانند. امیدوارم که بازیگران فیلم میرو در جشنواره امسال دیده شود به ویژه بازیگران کودک و نوجوان ما بیشتر به سینما معرفی شوند و فیلم سازان این ژانر از آن‌ها برای فیلم‌های شان دعوت کنند.
به نظر شما سینمای کودک و نوجوان ایران در جایگاه واقعی خود قرار دارد؟
بر این باورم که این ژانر هنوز جایگاه خود را پیدا نکرده و حتی نسبت به دهه شصت اندکی عقب‌تر است، اما این سال‌ها مدیران تصمیم گرفته‌اند حضور جدی‌تری از فیلم‌های کودک‌و‌نوجوان را رقم بزنند. در سه، چهار سال گذشته در جشنواره‌های اختصاصی کودک و نوجوان و جشنواره فیلم فجر حضور این ژانر را در کنار فیلم‌هایی پر پروداکشن و کمدی‌ها می‌بینیم که این نشان دهنده نگاه جدی‌تر به این ژانر است.
در پایان چه صحبتی دارید؟
«میرو» درباره نوجوانان سیستان و بلوچستانی است که کم‌تر دیده شده‌اند. آرزو می‌کنم این نوجوانان در ساخت آینده کشور بیشتر حضور داشته باشند، مدیران و مسئولان کشوری فضای بهتر و درست را برای آن‌ها ترسیم، طراحی و اجرا کنند تا شرایط برای حضور آن‌ها در عرصه‌های ملی و بین المللی بهتر وجود داشته باشد.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
